ΠΑΝΟΣ ΑΙΒΑΛΗΣ 1955 - 2018

Κείμενο Νίκος Αϊβαλής, έρευνα Ελπίδα Ζωγραφίδου

Με αφορμή τα 4 χρόνια ζωής που κλείνει η σελίδα Εν Άστρον, κλείνουν και τα 4 χρόνια απουσίας του Πάνου Αϊβαλή, καθώς και του "δημοσιογραφικού παιδιού του", Αρκαδικό Βήμα. Μέσα από τα σπλάχνα της ιστορικής εφημερίδας Αρκαδικό Βήμα, γεννήθηκε το Εν Άστρον, πιστεύω 4 χρόνια μετά, άξιος συνεχιστής του οράματος, του Πάνου Αϊβαλή.

ο Πάνος Αϊβαλής στον Λάδωνα

Ρομαντικός, ονειροπόλος, με ιδέες και σκέψεις ενός ανθρώπου που ό,τι κάνει, το κάνει με αγάπη και όχι για το χρήμα, πολύ σπάνιες αξίες για την εποχή μας, αλλά και για την εποχή που έδρασε. Με τεράστια αγάπη για την Καρύταινα, την Αρκαδία, την Πελοπόννησο, τη Νέα Μάκρη στην Αττική όπου ζούσε με την αγαπημένη του σύζυγο Πόπη Βερνάρδου, καθώς και ολόκληρη την Ελλάδα.

ο Πάνος Αϊβαλής με τον Παρασκευά Αϊβαλή και τον Νίκο Αϊβαλή
επί το έργον

Με πολύ αγάπη τον θυμούνται, όσοι γνώρισαν και έζησαν τον Πάνο. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και όσοι τον συνάντησαν, όλοι θαύμασαν το πόσο ζεστός, προσιτός και γεμάτος κουλτούρα άνθρωπος ήταν. Όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, είδαν πως ο Πάνος δεν έβλεπε κανέναν ως άτομο, αλλά ως άνθρωπο, δεν τον ενδιέφερε η κοινωνική ταξή, η οικονομική κατάσταση, οι πολιτικές απόψεις, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και η καταγωγή κανενός, τον ένοιαζε να είναι ανθρώπινος και καλόκαρδος. Έτσι τον θυμάμαι και γω, ο Νίκος Αϊβαλής, έτσι τον θυμούνται όλοι.

ο Πάνος Αϊβαλής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Τρίπολης

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 63 χρονών ο δημοσιογράφος, με καταγωγή από την Καρύταινα Αρκαδίας, Πάνος Αιβαλής.

Η είδηση του θανάτου του Πάνου, σκόρπισε θλίψη στα δημοσιογραφικά γραφεία.

Ο Πάνος, πάντα ήρεμος, ιδιαίτερα αγαπητός, καλλιεργημένος, λάτρης και υπηρέτης της δημοσιογραφίας, χωρίς να ξεχνά ποτέ τις ρίζες του και το αγαπημένο του χωριό, έφυγε νωρίς από κοντά μας, αφήνοντάς μας να αναπολούμε τις ατέλειωτες συζητήσεις μας και τα σχέδια που κάναμε για το επάγγελμά μας και για τα ΜΜΕ της Αρκαδίας.

Η δημοσιογραφία πραγματικά έγινε φτωχότερη.

Πάνο, Καλό ταξίδι.

(EΡΤ Νews, ertnews.gr)

Πάνος Αϊβαλής

Έφυγε την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018 από τη ζωή, σε ηλικία 63 ετών, ο δημοσιογράφος, εκδότης και συγγραφέας, Πάνος Αϊβαλής, παλιός συνεργάτης της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Τρίπολης, ο οποίος τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρούνταν από την επάρατο νόσο.

Τον Πάνο Αϊβαλή είχαμε τη χαρά, κατά το παρελθόν, να τον έχουμε στο δυναμικό της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Τρίπολης, με δική του εκπομπή λόγου και αισθανόμαστε μεγάλη τιμή που τον γνωρίσαμε, γιατί ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, αδαμάντινος χαρακτήρας, εξαίρετος φίλος και συνεργάτης και είμαστε όλοι συντετριμμένοι από τον αναπάντεχο και αδόκητο χαμό του. 

Η σύζυγός του τον αποχαιρέτισε για τελευταία φορά, μέσω facebook, γράφοντας: "Σήμερα το μεσημέρι ο Πάνος έφυγε ήρεμα από κοντά μας. Όπως το είχε θελήσει, στο σπίτι και έχοντας κοντά του, τους αγαπημένους του. Καλό σου ταξίδι αγαπημένε! Τώρα πια θα συναντιόμαστε στα όνειρα!"

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια και ευχόμαστε κουράγιο στην οικογένεια και τους οικείους του για την απώλειά του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον δεχτεί στην αγκαλιά του… Καλό ταξίδι, Πάνο… Καλό παράδεισο, Πάνο μας… 

(Δημοτική Ραδιοφωνία Τρίπολης, drt915.gr)

ο Πάνος Αϊβαλής στην Μονμάρτρη, προάστιο του Παρισιού

Έφυγε ένας καλός φίλος των Ανθέων, ο Πάνος Αϊβαλής.

Ένας εξαίρετος φίλος και ένθερμος υποστηρικτής των Άνθεων, ο Πάνος Αϊβαλής, έφυγε χθες, 2 Δεκεμβρίου 2018. Καταξιωμένος δημοσιογράφος, εκδότης και συγγραφέας, με καταγωγή από την ιστορική Καρύταινα, σφράγισε με το ήθος, την ευπρέπεια, την αισθητική και την πνευματική του καλλιέργεια, το δημοσιογραφικό χώρο εντός και εκτός Ελλάδος. Σπούδασε στον Καναδά μαζική επικοινωνία τηλεόρασης και ραδιοφώνου. Συνεργάτης και συντάκτης εφημερίδων. Υπεύθυνος της έκδοσης του Αρκαδικού Βήματος , εκδότης του περιοδικού Ύφος. Δίδαξε εφαρμοσμένη δημοσιογραφία στη σχολή ΑΚΠΕΣ ΛΟΓΟΣ. Εργάστηκε επίσης στην επίσημη εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο Λουξεμβούργο. Μέλος της Ενωσης Δημοσιογράφων Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος , της ένωσης Συντακτών Πολιτιστικών περιοδικών, της Αρκαδικής Ακαδημίας και της Εταιρείας Αρκαδικών Γραμμάτων και Τεχνών. 

Με τις υψηλής αισθητικής δημοσιεύσεις του, που αφορούν τα Άνθη της Πέτρας, στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο του Αρκαδικού Βήματος, βοήθησε στην προβολή του έργου τους που αφορά την προστασία, ανάδειξη και αξιοποίηση της Παραδοσιακής μας Αρχιτεκτονικής, θεωρώντας μεταξύ άλλων: "επιτακτική την ανάγκη δημιουργίας Σχολής Μαθητείας της Τέχνης της Πέτρας στα Λαγκάδια Αρκαδίας, τόπο εμβληματικό για την παραδοσιακή τέχνη της πέτρας."

 
Ο Πάνος Αϊβαλής, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα ποιοτικού δημοσιογραφικού λόγου, που υποστήριξε την πολιτισμική μας παράδοση και όχι μόνο, με συνέπεια, πάθος και ήθος.
Τα Άνθη της Πέτρας, θα τον θυμούνται για πάντα, αναγνωρίζοντας την υποστήριξη στο έργο τους και εκφράζουν τα ειλικρινή συλλυπητήριά τους στην οικογένειά του.

(Άνθη της Πέτρας, anthitispetras.gr)

τα τέσσερα αδέλφια Αϊβαλή, από αριστερά προς δεξιά:
Παρασκευάς Αϊβαλής, Κώστας Αϊβαλής, Πέτρος Αϊβαλής και
Πάνος Αϊβαλής, στην αγαπημένη τους Καρύταινα στην Αρκαδία

Έφυγε ο Αρκάς εκδότης Πάνος Αϊβαλής

Έφυγε, σήμερα σε ηλικία 63 ετών, ο Αρκάς δημοσιογράφος και εκδότης Πάνος Στ. Αϊβαλής. Θερμά συλλυπητήρια στους συγγενείς.

Ο αγαπητός φίλος Πάνος Αϊβαλής, δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας Αρκαδικό Βήμα, αλλά και δημιουργός πολλών Αρκαδικών blogspot, έφυγε νωρίς από κοντά μας. Φίλος της Βλαχέρνας, επί σειρά ετών υπήρξε ο τυπογράφος των τοπικών μας εφημερίδων (τα Νέα των Βλαχερναίων και τα Μαντάτα του Μπεζενίκου), αλλά και πολλών άλλων αρκαδικών εντύπων. Μαχητικός πάντα, με την δημοσιογραφία να είναι για αυτόν τρόπο ζωής, αλλά και με μεγάλη αγάπη για την γενέτειρά του, την Αρκαδία. Θα μας λείψουν οι συζητήσεις που κάναμε φίλε Πάνο, για την δημοσιογραφία, την λαογραφία, την Αρκαδία!

Καλό ταξίδι!

(Βλαχέρνα Αρκαδίας, vlaxerna.gr)

ο Πάνος Αϊβαλής και η αγαπημένη του σύζυγος, Πόπη Βερνάρδου

Αυτό το ιστολόγιο - όπως και πολλά άλλα - δημιουργήθηκε από τον Πάνο Αϊβαλή, που έφυγε από τη ζωή στα 63 του χρόνια, την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018. Είχα την τύχη και την ευτυχία να είμαι σύντροφος και σύζυγός του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Χωρέσαμε μια ολόκληρη ζωή σ’ αυτά τα χρόνια. Ήταν συνταξιδιώτης μου, όπως έλεγε. Μόνο που τώρα πια πρέπει να συνεχίσω χωρίς τη φυσική του παρουσία, αν και θα βρίσκεται για πάντα στο νου και στην καρδιά μου. Με παρηγορεί το γεγονός ότι έζησε, όπως εκείνος επέλεξε, μια ζωή γεμάτη από δραστηριότητες σε δημοσιογραφικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, γεμάτη από φως και ήλιο, πλούσια σε ταξίδια και εμπειρίες. Και ένιωθε κάθε μέρα ευγνωμοσύνη για το δώρο της ζωής.

Μέσα μου κλείνω τις αναμνήσεις, όσα ζήσαμε, τη φωνή του, το γέλιο του, τα γαλάζια μάτια του. Η μνήμη του για μένα ζωντανεύει κάθε μέρα και κάθε νύχτα, σε κάθε βήμα μου, σε κάθε κίνηση, σε κάθε σκέψη.

Ο Πάνος διατηρούσε πολλά ιστολόγια με λογοτεχνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και αρκαδικά θέματα. Με φώναζε συχνά και μου έδειχνε στον υπολογιστή το καινούργιο ιστολόγιο που είχε φτιάξει. Με ρώταγε αν μου άρεσε η εικόνα που είχε διαλέξει, ο τίτλος κλπ. Κι εγώ του έλεγα: «Πάλι; Μα πώς βρίσκεις άκρη με τόσα ιστολόγια; Πώς τα παρακολουθείς;» Κι όμως τα παρακολουθούσε, τα ενημέρωνε, έδινε σημασία στις λεπτομέρειες. Αναζητώντας τα ίχνη των ιστολογίων, βρέθηκα μπροστά σε πολύ περισσότερα από όσα ήξερα ότι υπήρχαν. Και συνειδητοποίησα ότι ήταν η αγάπη του για τις λέξεις που τον ωθούσε να φτιάχνει κάθε φορά κι ένα καινούργιο ιστολόγιο παίζοντας με τις λέξεις, ανακατεύοντας γράμματα, αφήνοντας να τον παρασύρουν οι αμφισημίες. Σαν τα κινέζικα κουτιά, το ένα ιστολόγιο οδηγούσε στο άλλο, καθένα απαιτούσε την ύπαρξη του άλλου. Η τελευταία ανάρτησή του με ημερομηνία 23 Νοεμβρίου 2018 έγινε στο ιστολόγιο Μορέας (Moreas-news.blogspot.com). Οι επόμενες αναρτήσεις έγιναν από μένα, που θα συνεχίσω να ενημερώνω κάποια από τα ιστολόγια και ένα από αυτά, το (panosaivalis.blogspot.com), θα το αφιερώσω σε αναρτήσεις που θα αφορούν τον Πάνο μου.

Θα κλείσω με λίγα λόγια για τη διαδρομή του Πάνου:
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 24 Οκτωβρίου 1955 και καταγόταν από την Αρκαδία (Καρύταινα και Ελληνικό). Απέκτησε δυο παιδιά, τον Οδυσσέα και την Κατερίνα. Και θεωρούσε παιδιά του και τα δικά μου παιδιά, τον Τάσο και τον Απόστολο.

(Πόπη Βερνάρδου - Αϊβαλή, panosaivalis.blogspot.com)

βίντεο αφιέρωμα στην ζωή του Πάνου Αϊβαλή

 από τον Πέτρο Αϊβαλή

Εδώ μπορείτε να δείτε σε μορφή PDF, ένα μικρό αφιέρωμα της σελίδας Εν Άστρον, στον Πάνο Αϊβαλή και το έργο του:

ΚΙΑΤΟ ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Κείμενο Νίκος Αϊβαλής, έρευνα Ελπίδα Ζωγραφίδου

Ένα νέο ταξίδι αρχίζει, αυτή την φορά σε μια σειρά από πανέμορφες πόλεις της παραλιακής βόρειας Πελοποννήσου, τις οποίες θα γνωρίσουμε σίγα σιγά με την σελίδα μας. Πόλεις όπως το Ξυλόκαστρο, η Ακράτα, το Διακοπτό, θα φθάσουμε έως το Αίγιο στην Αχαΐα. Σε αυτό το αφιέρωμα μας όμως, θα επικεντρωθούμε στο πανέμορφο παραθαλάσσιο Κιάτο.

Μόλις 1 ώρα και 20 λεπτά με το αμάξι μακριά από την Αθήνα, αφού περάσουμε τον Ισθμό, το φυσικό σύνορο μεταξύ Πελοποννήσου και της υπόλοιπης Ελλάδος, μπαίνουμε στην καρδιά της Κορινθίας. Δυτικά του Ισθμού, περνάμε από Αρχαία Κόρινθο, Ζευγολατειό, Βέλο και φθάνουμε στο όμορφο Κιάτο. Φυσικά υπάρχει και η λύση του προαστιακού τραίνου για όσους δεν διαθέτουν αυτοκίνητο. Το Κιάτο, αποτελεί έδρα του Δήμου Σικυωνίων. Χωρίζεται στην κεντρική πόλη και τρεις οικισμούς (Νεάπολη, Τραγάνα και Άγιος Ιωάννης). Καθώς είναι παραθαλάσσια πόλη, έχει λιμάνι, το οποίο εξυπηρετεί μόνο εμπορικούς σκοπούς, κυρίως εξαγωγές αγροτικών προϊόντων της γύρω περιοχής.

λιμάνι Κιάτου

Μια πόλη 10.000 κατοίκων, η οποία βρίσκεται στην θέση της πανάρχαιας και ιστορικής πόλης Σικυών. Μόλις 4 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Κιάτου, μπορούμε να επισκεφθούμε τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Σικυώνας. Πρόκειται για μια πόλη την οποία βρίσκουμε από τα Μυκηναϊκά χρόνια, όπου άνθισε τον 5ο αιώνα π.Χ. και έγινε διάσημη για τους καλλιτέχνες της, όπως τον ξακουστό γλύπτη Λύσσιπο. Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης ήταν Πελασγοί σύμφωνα με τον Παυσανία, όπου πρώτος βασιλιάς ήταν ο Αιγιαλέας, από τον οποίο ονομάστηκε Αιγιάλεια όλη η περιοχή της Αχαΐας. Στην συνέχεια προσχώρησαν Ίωνες, Αιολείς και Δωριείς. Μεγάλος πολιτικός που ανέδειξε ο τόπος, ήταν ο Κλεισθένης ο Σικυώνιος, ο οποίος γεννήθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. Ο Κλεισθένης έκανε πολλές θετικές επεμβάσεις στην ζωή της πόλης, καθώς ανέπτυξε το εμπόριο, τις τέχνες την οικονομία και τα γράμματα. Κατά την περίοδο της ηγεσίας του, χαρακτηριστικό είναι πως η Αυλή του αποτέλεσε τόπο συγκέντρωσης φιλοσόφων.

αρχαία Σικυώνα

Από εκείνη την ιστορική περίοδο, μπορεί κάποιος να θαυμάσει το αρχαίο Θέατρο της Σικυώνας, το οποίο χτίστηκε το 303 π.Χ. και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της αρχαίας Ελλάδος και βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο της Σικυώνας.

αρχαίο Θέατρο

Ένα άλλο σημαντικό μνημείο του Κιάτου, είναι η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Λέχοβας, η οποία βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του βουνού Τιτάν σε υψόμετρο 1050 μέτρα. Από το Κιάτο με κατεύθυνση προς το χωριό Κρυονέρι, σε μια διαδρομή απίστευτης φυσικής ομορφιάς, ακολουθώντας τον χείμαρρο του Ελισσώνα, φθάνουμε στο Μοναστήρι. Η Μονή φτιάχτηκε περίπου τον 11ο με 12ο αιώνα μ.Χ. Ο ναός έπαθε πολλές ζημιές από πυρκαγιές, σεισμούς και λεηλασίες. Πάντως αξίζει να το επισκεφτεί κανείς τον ιστορικό αυτό ναό και να θαυμάσει το υπέροχο μαρμάρινο ψηφιδωτό δάπεδο που έχει, καθώς και την βιβλιοθήκη της Μονής.

Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Λέχοβας

Ένας άλλος όμορφος προορισμός λίγο έξω από το Κιάτο, συγκεκριμένα προς το χωριό Σούλι, είναι το Αισθητικό Δάσος Μουγγοστού. Ένα πανέμορφο δάσος γεμάτο βελανιδιές, αλλά και πεύκα, έλατα, πουρνάρια, κουμαριές και ένα σορό άλλα είδη χλωρίδας.

Αισθητικό Δάσος Μουγγοστού

Η πόλη του Κιάτου, είναι όμορφη, σύγχρονη αλλά και παραδοσιακή ταυτόχρονα, νεανική αλλά και οικογενειακή, ενώ έχει την τύχη μπροστά από την πόλη να βρίσκονται όμορφες καταγάλανες παραλίες, οι οποίες αποτελούν τόπο έλξης των Κορινθίων αλλά και των Αθηναίων κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ένας από τους πιο απλούς, ανθρώπινους τουριστικούς προορισμούς, με πολλά καταλύματα, μαγαζιά, εστιατόρια, μπαρ και ότι άλλο ποθεί ο καθένας, όλα δίπλα στην θάλασσα και σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα και την Κόρινθο. Οι κάτοικοι εκτός από τον τουρισμό το καλοκαίρι, ασχολούνται παραδοσιακά με το εμπόριο και την γεωργία. Άνθρωποι δραστήριοι οι κάτοικοι του Κιάτου, έχουν πολλούς πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους. Ο κεντρικός ναός της πόλης, είναι αυτός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα, τον οποίο εορτάζουν στις 6 Αυγούστου, όπου και διοργανώνεται μεγάλο πανηγύρι.

η πανέμορφη πόλη του Κιάτου και η καταγάλανη παραλία του

Αυτή ήταν η γνωριμία μας με το όμορφο Κιάτο. Στην πορεία θα συνεχίσουμε δυτικά, πάνω στην ακτογραμμή, έτσι ώστε να γνωρίσουμε και άλλους όμορφους τόπους της βόρειας Πελοποννήσου. Σας περιμένουμε όλους εκεί.

ΧΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ 2

Κείμενο Νίκος Αϊβαλής, έρευνα Ελπίδα Ζωγραφίδου

Πελοπόννησος, ένας τόπος με πλούσια και ασύγκριτη φυσική ομορφιά, με πάρα πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας, με πυκνά δάση, επιβλητικά βουνά, πανέμορφα φαράγγια και πολλά άλλα σημεία όπου η φύση είναι στα καλύτερα της. Μπορείτε να δείτε το πρώτο μας άρθρο εδώ: Χλωρίδα της Πελοποννήσου

Ξεκινάμε το ταξίδι μας στην φύση με τον δενδρόκεδρο (Juniperus drupacea), το καμάρι του Πάρνωνα και ένα από τα πιο σπάνια δέντρα, καθώς το δάσος δεδρόκεδρων που βρίσκουμε στην περιοχή γύρω από την μονή Μαλεβής, είναι μοναδικό στο είδος του στον Ελληνικό αλλά και στον Ευρωπαϊκό χώρο, καθώς το συγκεκριμένο είδος το συναντάμε μόνο στην Πελοπόννησο, στην Μικρά Ασία και την Συρία. Το πανέμορφο αυτό δάσος έχει ανακηρυχθεί Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης και προστατεύεται από το ευρωπαϊκό δίκτυο Natura 2000. Ο δενδρόκεδρος είναι ένα όμορφο δέντρο με ευθυτενή κορμό ο οποίος έχει γκρίζο χρώμα και κωνική όψη, ενώ φθάνει τα 20 μέτρα ύψος. Το δέντρο αυτό ανθίζει από τον Μάη έως τον Ιούνιο. Ο καρπός έχει ένα ιδιαίτερο άρωμα και είναι σφαιρικός με χρώμα καστανό προς μαύρο, ενώ θυμίζει σε όψη το κουκουνάρι του κυπαρισσιού και είναι βρώσιμος. Είναι δέντρο με μεγάλες αντοχές στις καιρικές συνθήκες, του αρέσει ο ήλιος και δεν έχει ανάγκη από μεγάλη ποσότητα νερού.

Δενδρόκεδρος

Αχίλλεια Ταϋγέτου (Achillea taygetea). Είναι ένα κιτρινωπό, ενδημικό είδος του Ταϋγέτου, το οποίο συναντάμε από τα 1000 έως τα 1400 μέτρα υψόμετρο, κυρίως σε βραχώδεις πλαγιές. Το όμορφο αυτό φυτό φτάνει το ένα μέτρο σε ύψος, ανθίζει κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και έχει ένα ιδιαίτερο άρωμα.

Αχίλλεια Ταϋγέτου

Άδωνις της Κυλλήνης (Adonis cyllenea). Ενδημικό λουλούδι της Πελοποννήσου, το οποίο όπως μαρτυράει το όνομα, το βρίσκουμε στην περιοχή της Κυλλήνης, στην Κορινθία. Το βρίσκουμε σε ξέφωτα δασών και σε πλαγιές οι οποίες δεν είναι απότομες. Φτάνει τα 80 εκατοστά σε ύψος, έχει κίτρινα πέταλα και ανθίζει την άνοιξη. Είναι απειλούμενο είδος, το οποίο για χρόνια πίστευαν πως δεν υπάρχει πια, αλλά ευτυχώς ξαναβρέθηκε στα βουνά της Κυλλήνης το 1986.

Άδωνις της Κυλλήνης

Αλκάννα των Μεθάνων (Alkanna methanaea). Κιτρινωπό λουλουδάκι, ενδημικό της Τροιζηνίας, στην Αργολίδα, το βρίσκουμε σε ξέφωτα δασών και πετρώδεις πλαγιές. Τα φύλλα και ο βλαστός του λουλουδιού είναι χνουδωτά και το ύψος του φυτού φτάνει τα 40 εκατοστά.

Αλκάννα των Μεθάνων

Κολχικό το Ελληνικό (Colchicum graecum). Ένα ενδημικό είδος της Ελλάδος, το οποίο συναντάμε κυρίως σε ορεινούς όγκους. Στην Πελοπόννησο το βρίσκουμε στο Μαίναλο, αλλά και στον Ταΰγετο. Φύεται σε πετρώδεις πλαγιές και σε υψόμετρο από 1000 μέτρα έως 2000 μέτρα. Είναι φθινοπωρινό φυτό, το οποίο σημαίνει πως ανθίζει από τέλη Ιουλίου έως τον Σεπτέμβριο. Το χρώμα του φυτού είναι ανοιχτό ρόδινο έως πορφυρό, με διάφορες πινελιές λευκού και κίτρινου.

Κολχικό το Ελληνικό

Κρόκος ο μελάνθηρος (Crocus biflorus subsp. melantherus). Πρόκειται για ενδημικό είδος κρόκου της Πελοποννήσου, το οποίο συναντάμε στην Αργολίδα, την Κορινθία, την Λακωνία και σε κάποια σημεία της Αρκαδίας. Τα άνθη αυτού του όμορφου λουλουδιού, είναι σε λευκούς τόνους και έχουν μοβ ή γκρι ραβδώσεις και κάποιες φορές μια κιτρινωπή απόχρωση. Το βρίσκουμε σε περιοχές με θάμνους και φρύγανα, σε υψόμετρο από 500 έως 1200 μέτρα, ενώ ανθίζει από τον Οκτώβριο έως το Νοέμβριο.

Κρόκος ο Μελάνθηρος

Κρόκος του Ολίβιερ (Crocus olivieri). Ενδημικό είδος των Βαλκανίων, το οποίο το συναντάμε σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, ενώ στην Πελοπόννησο το βρίσκουμε στον ορεινό όγκο της Κυλλήνης, στην Κορινθία. Έχει κιτρινωπό χρώμα το λουλουδάκι αυτό, ενώ το βρίσκουμε σε ξέφωτα, λιβάδια και θαμνότοπους, σε υψόμετρο από 200 μέτρα έως 1200 μέτρα.

Κρόκος του Ολίβιερ

Σαπονάρια της Καλαβρίας (Saponaria calabrica). Ένα όμορφο λουλούδι το οποίο βρίσκουμε μόνο στην Ελλάδα και την νότιο Ιταλία. Στην Πελοπόννησο το συναντάμε κυρίως στα Αροάνια όρη, μεταξύ Αχαΐας και Κορινθίας. Τα πέταλα του λουλουδιού έχουν χρώμα λευκό προς ρόδινο, ανθίζει από Απρίλιο έως Ιούνιο, ενώ το βρίσκουμε σε πετρώδες έδαφος, σε υψόμετρο έως 1500 μέτρα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του φυτού είναι πως περιέχει σαπωνίνες, με αποτέλεσμα αυτό και κάποια άλλα είδη του ίδιου γένους, τα χρησιμοποιούσαν για το πλύσιμο των ρούχων στο παρελθόν.

Σαπονάρια της Καλαβρίας

Σαπονάρια της Ελαφονήσου (Saponaria jagelii). Πρόκειται για ένα μικρό πανέμορφο και ιδιαίτερο φυτό, το οποίο είναι ενδημικό της Ελαφονήσου στην Λακωνία, όπου είναι και ο μόνος τόπος που μπορούμε να βρούμε αυτό το λουλούδι. Το βρίσκουμε σε υψόμετρο από 10 έως 30 μέτρα, πολύ κοντά στην θάλασσα, κυριολεκτικά πάνω στην άμμο ή σε ψιλό χαλίκι. Τα πέταλα του λουλουδιού είναι κοκκινωπά, με ελαφριά πράσινη απόχρωση. Έχει χνουδωτή αφή σχεδόν σε όλη του την επιφάνεια, ενώ ανθίζει από Μάρτιο έως Ιούνιο. Δυστυχώς, το λουλούδι αυτό έχει χαρακτηριστεί ως Κρισίμως Κινδινεύον, καθώς το βρίσκουμε μόνο σε δυο σημεία σε ολόκληρο το νησί, επίσης το νησί λόγο του μεγάλου τουρισμού που έχει τους καλοκαιρινούς μήνες, έχει ως αποτέλεσμα να καταστρέφεται το σπανιότατο αυτό φυτό από τις ανθρώπινες δραστηριότες, καθώς το ποδοπατούν είτε περνούν από πάνω του με οχήματα. Το Ελληνικό κράτος καθώς και οι διεθνείς οργανώσεις δεν προστατεύουν αυτό το μικρό λουλούδι, το οποίο όμως δοκιμάζουν να καλλιεργήσουν επιστήμονες στον Βοτανικό Κήπο του Πανεπιστημίου του Μπόχουμ, στην Γερμανία, ώστε να μην εξαφανιστεί πλήρως το φυτό αυτό. Γι’ αυτό τον λόγο, καλό είναι όταν πηγαίνουμε διακοπές ή κάποια εξόρμηση, να σεβόμαστε απόλυτα το περιβάλλον του τόπου.

Σαπονάρια της Ελαφονήσου

Τεύκριο των Αροάνιων (Teucrium aroanium). Ένα ενδημικό είδος της Πελοποννήσου, το οποίο το συναντάμε κυρίως στα Αροάνια όρη, τον Ταΰγετο και την Κυλλήνη. Το βρίσκουμε σε υψόμετρο από 400 έως 2000 μέτρα, σε βραχώδη εδάφη. Το φυτό αυτό γίνεται μικρός θάμνος, έχει χνουδωτά φύλλα, τα λουλούδια του έχουν μοβ απόχρωση και ανθίζει από Μάιο έως Αύγουστο.

Τεύκριο των Αροάνιων

Τέλος, η ναυαρχίδα των βοτάνων της Πελοποννήσου, το Τσάι Ταϋγέτου (Sideritis clandestina). Ένα φυτό ενδημικό της Πελοποννήσου, το οποίο βρίσκουμε στην Κυλλήνη, το Μαίναλο και φυσικά τον Ταΰγετο. Οι αρχαίοι το ονόμαζαν Σιδερίτη, απ’ όπου πήρε την λατινική του ονομασία το φυτό. Το όνομα του το έδωσαν οι Σπαρτιάτες πολεμιστές, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν πάρα πολύ συχνά, καθώς τους βοηθούσε να θεραπεύσουν τα τραύματα τους από τα όπλα. Τα οφέλη του φυτού είναι ατελείωτα. Όπως προαναφέραμε βοηθάει στην επούλωση των πληγών από σιδερένια αντικείμενα. Είναι φυσικό αντιοξειδωτικό, ενισχύει πάρα πολύ το ανοσοποιητικό σύστημα, χαμηλώνει την πίεση του αίματος, προστατεύει το πεπτικό σύστημα και την καρδιά, καταπολεμά ακόμα και τη νόσο Αλτσχάιμερ, βοηθάει σε περιπτώσεις αϋπνίας παρόλο που τονώνει τον οργανισμό, επίσης βοηθάει κατά της ήπιας κατάθλιψης και του άγχους, καθώς έχει αντικαταθλιπτική δράση. Τα οφέλη του Σιδερίτη δεν τελειώνουν εκεί, καθώς μαλακώνει τον βήχα και ανακουφίζει από κρυολογήματα, ενώ βοηθάει ακόμα και σε ήπιες γαστροεντερικές διαταραχές. Το αιθέριο έλαιο του φυτού, έχει αντιφλεγμονώδη και αντιμικροβιακή δράση. Τον Σιδερίτη τον βρίσκουμε σε υψόμετρο από 1600 έως 2000 μέτρα, ανάμεσα σε άλλα φυτά του βουνού. Στον Ταΰγετο το βρίσκουμε σχεδόν σε όλες του τις πλαγιές, σε ξέφωτα και σε βραχώδη εδάφη. Το φυτό είναι πράσινο, με ελαφρά κιτρινωπούς σπόρους. Δυστυχώς, λόγο της ανεξέλεγκτης συλλογής, του λαθρεμπορίου σε γειτονικές χώρες, της υπερβόσκησης αλλά και της αυξημένης ζήτησης, το φυτό απειλείται με εξαφάνιση. Παρ’ όλα αυτά, αποτελεί ένα θαύμα της φύσης, ένα παραδοσιακό φυσικό φάρμακο, καθώς και ένα πολύ νόστιμο και μυρωδάτο αφέψημα.

Τσάι Ταϋγέτου